Op safari in Afrika!

De laatste weken van dit geweldige avontuur zijn alweer aangebroken. Aan de chaos, het leven en de cultuur raken we gewend, maar het zorgt nog steeds dagelijks voor verrassingen. Afgelopen woensdag ging ik met het ingezamelde geld matrassen kopen met een contactpersoon van het weeshuis. Anne en Tessa gingen met mij mee, godzijdank, want ik alleen met die man had ik echt niet overleefd. Die man snapte niet wat matrassen inhielden, zei dat ik 1000 cedi moest pinnen om vervolgens maar 150 uit te geven en ook snapte hij niet wat ik bedoelde met het woord ‘’vervoer’’. Steeds vroeg ik hoe wij al die matrassen en kussens mee gingen krijgen, en het enige antwoord wat ik kreeg was ‘’yes’’. Do you have a car? Yes. Okay, where is it? Yes. Do we walk with this? Yes. Do we go by car? Yes. Super irritant want dan loop je daar als Nederlandse vrouw een beetje cool te doen met 2 matrassen op je hoofd en 8 kussens in je hand terwijl hij nog even boodschappen gaat doen. Ook moest ik van hem leer kopen om de kussens te bedekken, en toen ik dat voor 100 cedi had gedaan, vroeg hij doodleuk aan mij wat ik met dat leer ging doen. To cover the pillows? No, you need other things for that. Ugh, ik kon die man wel schieten. Toen liepen we naar een busje die helemaal vol zat, maar ik kreeg al een beetje een idee waar dit naartoe ging. Het dak. Daar zaten we dan, met de kussens en matrassen op het dak tussen de Ghanesen door Kumasi te racen. En vervolgens moest ik ook nog is 5 keer zoveel betalen terwijl ik niet eens IN de bus zat. Nou, gelukkig hebben die gehandicapten kinderen in ieder geval een bed om op te slapen, daar doen we het uiteindelijk allemaal voor. The Thom Foundation, heel erg bedankt voor de financiële steun!
Donderdag hebben we onszelf even verwend met een Ghanese pedicure en vrijdagochtend waren we klaar voor onze weekendtrip: Mole National Park! Ik had veel leuke verhalen over safaritrips, olifanten en andere natuurverschijnselen gehoord en ik had erg veel zin in iets meer natuur dan cultuur. We gingen echter met een Ghanese organisatie dus dan weet je nooit wat ervan terecht komt. Sommige vrijwilligers waren verteld dat ze er om 06.00 uur moesten zijn, en anderen kwamen ‘’keurig op tijd’’ om 07.30 uur aan. Ik vond het echt heel leuk om alle vrijwilligers weer te zien, zodat we uitgebreid alle rampen en avonturen konden bespreken. Onderweg hebben we een paar keer gestopt en na een reis van ruim 8 uur kwamen we eindelijk bij onze bestemming aan. Nou, en toen begon het hoor.
Ze hadden niet genoeg kamers voor iedereen, terwijl er 2 weken van tevoren gebeld was, onze lunch was er om 18.00 uur en halverwege onze maaltijd kwam er ineens een stel apen onze tafel over rennen om het eindelijk gearriveerde eten mee te nemen inclusief wat tassen met koekjes en portemonnees. De apen namen het hele hotel over. Ze namen compleet gevulde thermoskannen mee, al het eten, koekjes, tassen, trokken een bikinibroekje van een meisje naar beneden (dus ze hebben echt wel een aantal menselijke eigenschappen) en gingen er bijna met een bril vandoor. Ik vond het echt hilarisch om te zien, totdat de aap mij als slachtoffer koos. Toen we eindelijk verdeelt waren in de kamers, wat van een luxe hotelkamer met warme douche ging tot een kamer zonder wc stapelbed met een aap erop (waar ik natuurlijk in sliep), kwamen de apen ook de kamer binnenrennen. Ik heb echt nog nooit zoiets gezien. Het hele weekend heb ik gegil gehoord en zag ik apen voorbij rennen met tassen, kleren, mango’s en een fles Heinz Ketchup. Zaterdagochtend hebben we met alle vrijwilligers een wandeling gemaakt door het park en olifanten, antilopen, apen en andere safari dieren gezien. Toch namen wij hier geen genoegen mee en kozen we ook om eind van de middag de jeep safari te doen. Het was echt geweldig. Alleen onze jeep had een klein mankementje, namelijk geen hekken of bescherming om de stoeltjes. En ook waren ze er bij ons een gids met een beschermingsgeweer vergeten bij te doen, maar dat zijn natuurlijk maar kleine details. We hebben helaas niet heel veel dieren gezien, maar ik vond het al geweldig om op die jeep door een National Park in Afrika te reizen. Na 2 uur heb ik genoten van een heerlijke Westerse Spaghetti Bolognaise en daarna zijn we op tijd gaan slapen met alle vrijwilligers. Zondagochtend heel vroeg en op tijd voor de Ghanese begrippen vertrokken en wij, Tessa, Anne en ik, werden halverwege de reis gedropt bij de Kintampo Waterfalls, omdat we die nog graag wilden zien. Na een beklimming en een korte uitleg van de gids, zijn we even heerlijk bij de watervallen geweest. Het was echt heel rustig, wat we nog meer waardeerden dan de watervallen zelf. Daarna zijn we verder gelopen naar een parkeerplaats om daar proberen op te bus te stappen. Er was maar één bus die naar Kumasi ging, maar die was helaas al helemaal vol. We boden aan om op de grond te zitten of desnoods in de achterbak, en dat vonden ze toch wel echt heel grappig. Smekend stonden we als 3 blanken voor de motorkap, iedereen kijken en foto’s maken, maar helaas. We moesten met de taxi. S’avonds lekker Ghanees gegeten en daarna naar bed.
Maandag hebben we een dagje Kumasi gedaan. We wilden iets meer van de cultuur oppikken, dus zijn we naar het Culture Centre geweest met allemaal marktkraampjes, zo westers als het maar kan. Ik kreeg steeds meer plezier in het afdingen, discussies aangaan en meelachen om Ghanese grapjes waar ik geen fuck van begreep. Ik vind het steeds leuker om onder de Ghanesen te komen en te doen alsof ik alles begrijp. Ik heb een ring gekocht met een speciaal teken, wat staat voor Patience en Endurance. Geduld en doorzettingsvermogen, twee dingen die je heel erg nodig hebt in Ghana en die ik niet altijd had. De man pakte hem voor mij toen hij zag dat ik zwaar geïrriteerd was aangezien het allemaal niet snel genoeg voor mij ging, dus voor 3 cedi (75 cent) was de ring voor mij. Na een heerlijke middag kraampjes en shoppen zijn we naar de Ghanese dierentuin geweest. Wauw, daar schrok ik wel echt van. Een olifant staat in een hok van 4 bij 4 meter, terwijl we dat weekend ervoor die prachtige dieren in het wild hadden gezien. 3 leeuwen bij elkaar en 1 slaaphok, niets om naar buiten te komen of buiten te zijn. Toen er Ghanesen ook nog steentjes naar de leeuwen begonnen te gooien omdat de leeuwen niks deden, was dat wel echt het dieptepunt. Parkverzorgers waren er niet, maar niemand leek zich te storen aan de zogenaamde volwassenen. Toen er ook nog jongens ons probeerden bij de krokodillen over het hek te tillen, vonden we het tijd worden de dierentuin te verlaten. Heftig om zomaar leeuwen en olifanten in een hokje te doen midden in een stad als Kumasi, ik heb wel weer zin gekregen om naar een gewone dierentuin in Nederland te gaan. Daarna zijn we helemaal kapot naar huis gegaan met de troto en hadden we er alweer een dag opzitten. Dinsdag zijn we naar het weeshuis geweest en heb ik opnieuw matrassen gekocht voor de gehandicapten in het weeshuis. Als een echte Afrikaan liep ik heel stoer met de matrassen op mijn hoofd over straat, maar ik faalde behoorlijk. Om de 5 meter viel het van mijn hoofd in de goot, op de weg, tegen andere mensen aan of op een auto. Maar het was te proberen. Daarna ging ik bij de school langs om te kijken hoe het daar was, en ik zag dat een leraar bezig was met de kinderen op de handen te slaan. Ik vroeg waarom hij dat deed, en het antwoord was dat ze gefaald hadden op hun examen. Ik vroeg welk examen: tekenen. Nou, als ik geslagen zou worden voor alle keren dat ik op mijn Tekenen examen had gefaald, dan had ik nu niet meer geleefd. Ik vroeg of hij mij ook 1 keer op de hand wilde slaan, ik wilde gewoon weten hoe het voelde en zij gingen ten slotte ook niet dood. De man weigerde, ik was blank en hij wou mij niet slaan. Oke, dus? Je mag schattige 6-jarige kindjes die iets niet begrijpen wel slaan maar een Nederlands meisje van 17 niet. Met veel moeite sloeg hij op mijn hand met het stokje, maar ik weet zeker dat hij zich inhield en dit was al behoorlijk pijnlijk. Dit soort dingen in deze cultuur vind ik echt heel erg om te zien, vooral als die kinderen beginnen te huilen en hun eigen moeder gewoon doorgaat met slaan. Na het weeshuis zijn we naar huis gegaan en hebben we lekker een middagje boekjes gelezen, armbandjes gemaakt voor de kinderen van de school en gekeken hoe onze moeder het eten klaarmaakte. Morgen alweer woensdag, lekker helpen op de school hier bij het huis.
De tijd gaat nu toch wel heel erg snel. Over 10 dagen ben ik alweer in Nederland en ik had nooit gedacht dat ik Ghana uiteindelijk toch nog zo leuk zou vinden. Je moet je gewoon echt compleet aanpassen aan een nieuwe cultuur en je mee laten slepen in alles wat je ziet en doet. In het begin reageerde ik heel geïrriteerd als iemand tegen me begon te praten, nu ga ik keihard lachen, zijn we even best friends forever en ben ik er weer vanaf. Morgen beginnen de laatste dagen van het project, ik ben heel benieuwd wat me te wachten staat en dan kan ik al beginnen met aftellen! Nog 10 dagen vol avonturen, spannende en ongemakkelijke situaties, cultuurshocken en verrassingen: ik ben benieuwd!

Liefs uit Kumasi,
Sophie