Nieuwe avonturen in een nieuwe stad: Kumasi!
Blijf op de hoogte en volg Sophie
14 Juli 2014 | Ghana, Kumasi
Kumasi. Here we are. Nieuwe stad, nieuwe mensen, nieuwe omgeving, nieuwe avonturen en nieuwe rampen. Vooral dat laatste. We hadden erg veel zin om woensdag met de bus naar Kumasi te gaan. We zaten keurig om 6 uur s'ochtends te wachten voor ons hostel om op onze chauffeur Abdul, maar die kwam natuurlijk veel te laat en veel te chagrijnig aan. Ik en Anne werden als laatste van het volle busje afgezet bij ons station, wat natuurlijk weer niet normaal gebeurde. Stel je voor dat het een keer goed zou gaan, dat kan natuurlijk niet in Ghana. De chauffeur stond op een plek waar hij niet mocht parkeren en werd hierop aangesproken, wat eindigde in een enorme ruzie met de hele omgeving. Er werden dreigementen gemaakt dat ze elkaar dood wilden hebben en de grootste Ghanezen kwamen erop af om zich ermee te bemoeien. Maar tot nu toe hebben we van elke ramp wel wat geleerd, dit keer waren het alle scheldwoorden in het Ghanees. Ik was het helemaal zat en besloot mijn harde stem maar is nuttig te gebruiken dat hij ons NU moest helpen en hij net een kind leek. Oeps. Eerst nadenken, dan zeggen toch. Vol angst wachtte ik zijn reactie af, maar dit had hij blijkbaar niet verwacht en braaf bracht hij ons naar de juiste bus en kocht onze kaartjes, wij in de bus en hij weer lekker met andere mensen ruzie maken. We hadden in de bus eigenlijk geen plekje naast elkaar, maar we wilden met deze slechte start en ons slechte humeur wel naast elkaar zitten. We maakten even misbruik van het feit dat ze ons niet aan durven te spreken en ploften lekker naast elkaar neer op hele andere plaatsen. Payback. Zij zorgen in mijn hoofd voor al bijna 1,5 week voor verwarring, nu was het onze beurt. Ik begon mij lekker op mijn gemak te stellen in de bus, iedereen begon langzaam te zitten en de bus vertrok. Toen begon een man even wat aan ons uit te leggen en wat informatie te geven over de busreis. Erg handig, als het niet in het Ghanees was geweest. Het duurde ook ongeveer 10 minuten voordat ik zei tegen Anne: ''Huh ik versta het niet, dat Engelse accent is af en toe zo raar.'' De enige reactie die ik kreeg was: ''Ja lieve schat, dat krijg je als ze Ghanees praten en geen Engels he.'' Goed. Gelukkig hebben we nog altijd een telefoon met Google erop, dus wij redden ons wel. Ik besloot lekker muziek te gaan luisteren, even wat rapnummers er tussendoor zodat ik even mijn gedachten uit deze bus kon brengen. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Als je ooit muziek wil luisteren in een bus vol Ghanezen, je luistert ''Main Chick'' van Kid Ink, het liedje begint met een rapper die roept: ''So tell me, fuck that niggers!'' ongeveer 3 keer achter elkaar en je oortjes zitten niet helemaal goed in je Iphone waardoor de hele bus meegeniet van dit begin van het liedje en je moet nog 6 uur in de bus zitten, dan weet ik precies hoe je je voelt. Vol schaamte voor deze groffe tekst die uit mijn Iphone galmde, deed ik maar gewoon casual mee met rondkijken naar welke debiel dit nou weer overkomt. Ik besloot me de rest van de trip heel stil te houden, maar halverwege moest ik ineens heel, heel nodig plassen. Dat krijg je als je hier 1,5 liter water per dag moet drinken. Ik keek naar buiten en ik zag echter alleen maar lege vlaktes zonder bomen en bosjes en 1 lange weg die we nog te gaan hadden. Maar wat als je dan echt, echt heel nodig moet? Deze reis kon toch niet heel veel genanter worden? Ja. Toch wel. Ik rende naar voren om de bus NU te laten stoppen want ik hield het niet meer. Ik rende naar buiten. Ja. En nu? Nergens bomen en planten om je even achter te verschuilen. De mensen keken mij ook heel nieuwsgierig aan hoe ik dit nou weer ging doen. Snel rende ik naar het enige plantje dat er stond, maar ik merkte al gauw dat dit plantje niet echt zijn werk deed. Daar zat ik dan, recht voor de bus achter een lullig plantje te plassen en ik viel gelukkig nog niet zo op. In dit land hebben ze ook de eigenschap ongegeneerd ergens naar te staren, ja, ook dit keer merkte ik dit goed. Gauw ging ik weer zitten met de gedachte dat ik niemand in deze bus meer hoefde te zien, mij niet beseffende dat een begeleider van mijn organisatie ook aanwezig was. Tja. Altijd blijven lachen he. 6 uur later rende ik haastig met mijn tassen de bus uit, bang voor alle mensen die mij zouden opwachten buiten de bus.
We werden opgehaald door iemand van onze plaatselijke organisatie, die ons een rondleiding gaf door Kumasi. De markt ik heel groot en de verkopers zijn nog irritanter dan in Accra. Het meisje dat ons begeleidde, Nana Ama genaamd, had ook veel genante dingen meegemaakt dus ik kon het uiteraard goed met haar vinden. Aan het eind van de middag werden we opgehaald door onze gastvader, een ontzettend vriendelijke man. Onderweg liet hij ons allemaal dingen proeven, maar sommige dingen kregen we echt niet ons keel door. We vonden het alleen onbeleefd om het niet op te eten, en we hadden helaas geen hond bij ons, dus sommige dingen verdwenen heel subtiel in ons zak. Helaas viel. of course, alles uit onze zakken toen we de taxi uitstapten, want er kan ook gewoon niks goed gaan bij ons. Of in Ghana in het algemeen. De taxi reed op een weg met losse stenen en recht voor ons alleen maar planten en er was geen weg. Links van ons was een huis, dus Anne zei: ''Ja soof we zijn er, dit is het, we kunnen namelijk niet verder.'' Zeg niks te vroeg in Ghana. Ja hoor, rechtdoor gingen we tussen de takken en stenen en planten over hobbels en halve paden en kwamen we uit bij een oud gebouw met een half dak en een soort loods zonder ramen. Dit is het dan. Oke. Adem in, adem uit.
We werden uitgebreid welkom geheten door de super lieve familie, met 3 kinderen. We waren alleen kapot van de reis dus we gingen al gauw naar onze kamer. De Nederlandse beschrijving die we kregen van het huis was: eigen badkamer --> een ton met water, een goede wc --> een gat in de grond en 2 goede bedden --> mijn benen steken er onderaan uit en mijn hoofd bovenaan, daarnaast als ik erop ga zitten breekt er steeds een stukje af van de poten. Maar dat is Ghana en we kunnen er gelukkig nog wel om lachen.
Onze gastvader is eigenaar van een school waar wij letterlijk in wonen. Dit was ons niet verteld maar dat blijkt snel genoeg. Hoe kom je daar zo snel mogelijk achter? De volgende dag staan er 30 kinderen in je kamer met schooluniformen naar je te kijken hoe je wakker wordt. Ik bedoel maar, waarom zou je even aan je gasten vertellen dat je een school hebt als er ook de volgende dag 230 kinderen op de stoep kunnen staan? Dat zien ze dan wel toch. Surpriseeeee.
Het was wel heel leuk om te helpen bij de school. Nederlandse les geven, Nederlandse liedjes geven, alle cultuurverschillen uitleggen en alle blunders vertellen. Met dat laatste waren we wel even bezig. Aan het eind van de dag waren we kapot van het spelen met iedereen en dan lig je al gauw weer 7 uur in je bed. Wat een leven.
De volgende dag gingen we naar het weeshuis, waar we ook zouden werken. Typisch Ghanees en heel heftig. We hebben daar 5 kwartier gewacht totdat een forse, strenge, Ghanese vrouw ons kwam rondleiden. Ze was heel onaardig. Pas toen we begonnen over het feit dat we kwamen helpen en spulletjes wilden kopen voor het weeshuis, waren we in eens ''her best friends forever'', ze vond onze jurken echt prachtig (echt super leuk compliment aangezien ik toch echt wel een broek aanhad) en we mochten natuurlijk altijd langskomen als we iets nodig hadden. Heerlijk deze oprechtheid. Daarna mochten we beginnen bij de school van het weeshuis en het was erg moeilijk om te zien. Als die kinderen huilen worden ze geslagen, als ze niet al te erg bloeden wordt er niks mee gedaan want ze moeten pleisters sparen en er wordt naar ze geschreeuwd alsof het dieren zijn. Als ze huilden zeiden ze: ''Stop crying, you're not dead.'' Nee, want hoe wil je gaan huilen als je dood bent? We hebben geprobeerd ze zoveel mogelijk aandacht te geven, maar dat kan natuurlijk helaas nooit bij allemaal. De gehandicapten worden al helemaal gedumpt, daar wordt niet eens naar omgekeken. Ze liggen op een matras in een hoek met z'n vijven met overal vliegen en andere beestjes, ik raakte er helemaal ontdaan van. Hierom willen wij graag kussens en netjes gaan kopen tegen de vliegen. Ook willen we pleisters en luiers kopen zodat er iets beter met de kinderen kan worden omgegaan, want dit is echt verschrikkelijk. Dit kunnen wij helaas niet alleen, dus zou je iets, ook al is het maar iets kleins, willen bijdragen om ons te helpen dit te kopen, kun je geld storten op NL56 INGB 0001 2597 21 t.n.v. Weeshuis Kumasi! We kunnen natuurlijk niet alles veranderen, maar ons best doen we in ieder geval wel!
Toen we naar huis gingen, zijn we weer gauw gaan slapen want de dagen hier zijn echt vermoeiend. De volgende ochtend zijn we naar Lake Bosomtwe geweest, om er even tussenuit te knijpen. Kumasi is een erg drukke stad met zoveel mensen dat je nauwelijks in dit avontuur tijd krijgt om even jezelf te vinden. Dit hebben we bij het meer Lake Bosomtwe zeker gedaan!! Met de troto, zo'n 15 mensen op elkaar met kippen, tassen en noem het maar op, 2,5 uur rijden naar het meer. Het is niet ideaal en soms best gevaarlijk ook. Ze rijden niet alleen als gekken, dat hele busje zelf zit ook niet goed in elkaar. Het dak zit te laag zodat je telkens je kop stoot en elke keer dat ik tegen het raam leunde brak er een stukje af. Ik heb mezelf maar lekker achterin geplaatst met mijn hoofd uit het raam, omdat er een rij baby's voor mij zat waarvan de luiers in geen jaren verschoond waren. Eenmaal aangekomen hadden we weer een teleurstelling verwacht, maar allesbehalve. Een prachtig resort met chaletjes, tweepersoonsbedden, een normale wc en een stromende douche. WAUW. Overal palmbomen, een prachtig strand en een heerlijk meer. Waar je overigens niet in mocht zwemmen vanwege de parasieten maar als iemand mij dat in het Ghanees probeert uit te leggen, gaat het ook niet helemaal goed. Gelukkig is er makkelijke medicatie tegen dus komt het uiteindelijk allemaal goed. Door omstandigheden zijn Anne en ik dus nog wel ziek geworden, maar de medicijnen werden gebracht zodat we in het prachtige resort konden blijven. We hadden ook niet anders gewild. Die avond ging het veel beter en hebben we met 10 geneeskunde studenten de avond van ons leven gehad. Het was heerlijk om even terug te zijn in de westerse cultuur! Het was de eerste avond in Ghana dat ik echt genoot EN dat ik later dan 9 uur naar bed ging. Wat word ik toch groot he. Na een heerlijke nacht zijn we de volgende middag weer terug naar Kumasi gegaan, waar we weer geconfronteerd werden met de deprimerende stemming van een te drukke stad. Het werk geeft erg veel voldoening maar de avonden zijn soms best eenzaam. Gelukkig hebben we elkaar, een geweldig gastgezin en nog een paar dagen en dan alweer naar ons volgende avontuur: Cape Coast!
Ik heb het erg naar mijn zin hier, elke dag een beetje meer. Het is erg zwaar soms om de kinderen hier zo te zien, maar het geeft voldoening als je er iets, ook al is het maar een beetje, aan kan veranderen of ze even extra aandacht kan geven. Kumasi is veel beter dan Accra, maar ik ben nog steeds niet helemaal weg van een stad waar geen verkeersregels gelden, iedereen schreeuwt en het 1 grote chaos is. Maar dat is Ghana. Chaos. En we beginnen er zeker aan te wennen en er ook wel de lol van in te zien. Gelukkig hebben we ook veel andere vrijwilligers hier die ons daarbij kunnen helpen.
Ik vind het wel heel gaaf dat ik en veel leuke dingen maar ook serieuze dingen meemaak. Je ontdekt hier niet alleen de echte cultuur maar ook de realiteit van het harde leven van de meeste mensen hier. Ah, wat heb ik het thuis toch goed. Sorry pap en mam, vanaf nu zal ik altijd de tafel afruimen en mijn fiets binnen zetten en mijn spullen opruimen en alles. Ik vind het geweldig thuis. Wauw, dat ik dit ooit nog zou zeggen.
Dit weekend zal ik laten weten hoe de rest van mijn avontuur is verlopen en hoe Cape Coast is, ik heb er in ieder geval erg veel zin in!!
Liefs uit Kumasi,
Sophie
We werden opgehaald door iemand van onze plaatselijke organisatie, die ons een rondleiding gaf door Kumasi. De markt ik heel groot en de verkopers zijn nog irritanter dan in Accra. Het meisje dat ons begeleidde, Nana Ama genaamd, had ook veel genante dingen meegemaakt dus ik kon het uiteraard goed met haar vinden. Aan het eind van de middag werden we opgehaald door onze gastvader, een ontzettend vriendelijke man. Onderweg liet hij ons allemaal dingen proeven, maar sommige dingen kregen we echt niet ons keel door. We vonden het alleen onbeleefd om het niet op te eten, en we hadden helaas geen hond bij ons, dus sommige dingen verdwenen heel subtiel in ons zak. Helaas viel. of course, alles uit onze zakken toen we de taxi uitstapten, want er kan ook gewoon niks goed gaan bij ons. Of in Ghana in het algemeen. De taxi reed op een weg met losse stenen en recht voor ons alleen maar planten en er was geen weg. Links van ons was een huis, dus Anne zei: ''Ja soof we zijn er, dit is het, we kunnen namelijk niet verder.'' Zeg niks te vroeg in Ghana. Ja hoor, rechtdoor gingen we tussen de takken en stenen en planten over hobbels en halve paden en kwamen we uit bij een oud gebouw met een half dak en een soort loods zonder ramen. Dit is het dan. Oke. Adem in, adem uit.
We werden uitgebreid welkom geheten door de super lieve familie, met 3 kinderen. We waren alleen kapot van de reis dus we gingen al gauw naar onze kamer. De Nederlandse beschrijving die we kregen van het huis was: eigen badkamer --> een ton met water, een goede wc --> een gat in de grond en 2 goede bedden --> mijn benen steken er onderaan uit en mijn hoofd bovenaan, daarnaast als ik erop ga zitten breekt er steeds een stukje af van de poten. Maar dat is Ghana en we kunnen er gelukkig nog wel om lachen.
Onze gastvader is eigenaar van een school waar wij letterlijk in wonen. Dit was ons niet verteld maar dat blijkt snel genoeg. Hoe kom je daar zo snel mogelijk achter? De volgende dag staan er 30 kinderen in je kamer met schooluniformen naar je te kijken hoe je wakker wordt. Ik bedoel maar, waarom zou je even aan je gasten vertellen dat je een school hebt als er ook de volgende dag 230 kinderen op de stoep kunnen staan? Dat zien ze dan wel toch. Surpriseeeee.
Het was wel heel leuk om te helpen bij de school. Nederlandse les geven, Nederlandse liedjes geven, alle cultuurverschillen uitleggen en alle blunders vertellen. Met dat laatste waren we wel even bezig. Aan het eind van de dag waren we kapot van het spelen met iedereen en dan lig je al gauw weer 7 uur in je bed. Wat een leven.
De volgende dag gingen we naar het weeshuis, waar we ook zouden werken. Typisch Ghanees en heel heftig. We hebben daar 5 kwartier gewacht totdat een forse, strenge, Ghanese vrouw ons kwam rondleiden. Ze was heel onaardig. Pas toen we begonnen over het feit dat we kwamen helpen en spulletjes wilden kopen voor het weeshuis, waren we in eens ''her best friends forever'', ze vond onze jurken echt prachtig (echt super leuk compliment aangezien ik toch echt wel een broek aanhad) en we mochten natuurlijk altijd langskomen als we iets nodig hadden. Heerlijk deze oprechtheid. Daarna mochten we beginnen bij de school van het weeshuis en het was erg moeilijk om te zien. Als die kinderen huilen worden ze geslagen, als ze niet al te erg bloeden wordt er niks mee gedaan want ze moeten pleisters sparen en er wordt naar ze geschreeuwd alsof het dieren zijn. Als ze huilden zeiden ze: ''Stop crying, you're not dead.'' Nee, want hoe wil je gaan huilen als je dood bent? We hebben geprobeerd ze zoveel mogelijk aandacht te geven, maar dat kan natuurlijk helaas nooit bij allemaal. De gehandicapten worden al helemaal gedumpt, daar wordt niet eens naar omgekeken. Ze liggen op een matras in een hoek met z'n vijven met overal vliegen en andere beestjes, ik raakte er helemaal ontdaan van. Hierom willen wij graag kussens en netjes gaan kopen tegen de vliegen. Ook willen we pleisters en luiers kopen zodat er iets beter met de kinderen kan worden omgegaan, want dit is echt verschrikkelijk. Dit kunnen wij helaas niet alleen, dus zou je iets, ook al is het maar iets kleins, willen bijdragen om ons te helpen dit te kopen, kun je geld storten op NL56 INGB 0001 2597 21 t.n.v. Weeshuis Kumasi! We kunnen natuurlijk niet alles veranderen, maar ons best doen we in ieder geval wel!
Toen we naar huis gingen, zijn we weer gauw gaan slapen want de dagen hier zijn echt vermoeiend. De volgende ochtend zijn we naar Lake Bosomtwe geweest, om er even tussenuit te knijpen. Kumasi is een erg drukke stad met zoveel mensen dat je nauwelijks in dit avontuur tijd krijgt om even jezelf te vinden. Dit hebben we bij het meer Lake Bosomtwe zeker gedaan!! Met de troto, zo'n 15 mensen op elkaar met kippen, tassen en noem het maar op, 2,5 uur rijden naar het meer. Het is niet ideaal en soms best gevaarlijk ook. Ze rijden niet alleen als gekken, dat hele busje zelf zit ook niet goed in elkaar. Het dak zit te laag zodat je telkens je kop stoot en elke keer dat ik tegen het raam leunde brak er een stukje af. Ik heb mezelf maar lekker achterin geplaatst met mijn hoofd uit het raam, omdat er een rij baby's voor mij zat waarvan de luiers in geen jaren verschoond waren. Eenmaal aangekomen hadden we weer een teleurstelling verwacht, maar allesbehalve. Een prachtig resort met chaletjes, tweepersoonsbedden, een normale wc en een stromende douche. WAUW. Overal palmbomen, een prachtig strand en een heerlijk meer. Waar je overigens niet in mocht zwemmen vanwege de parasieten maar als iemand mij dat in het Ghanees probeert uit te leggen, gaat het ook niet helemaal goed. Gelukkig is er makkelijke medicatie tegen dus komt het uiteindelijk allemaal goed. Door omstandigheden zijn Anne en ik dus nog wel ziek geworden, maar de medicijnen werden gebracht zodat we in het prachtige resort konden blijven. We hadden ook niet anders gewild. Die avond ging het veel beter en hebben we met 10 geneeskunde studenten de avond van ons leven gehad. Het was heerlijk om even terug te zijn in de westerse cultuur! Het was de eerste avond in Ghana dat ik echt genoot EN dat ik later dan 9 uur naar bed ging. Wat word ik toch groot he. Na een heerlijke nacht zijn we de volgende middag weer terug naar Kumasi gegaan, waar we weer geconfronteerd werden met de deprimerende stemming van een te drukke stad. Het werk geeft erg veel voldoening maar de avonden zijn soms best eenzaam. Gelukkig hebben we elkaar, een geweldig gastgezin en nog een paar dagen en dan alweer naar ons volgende avontuur: Cape Coast!
Ik heb het erg naar mijn zin hier, elke dag een beetje meer. Het is erg zwaar soms om de kinderen hier zo te zien, maar het geeft voldoening als je er iets, ook al is het maar een beetje, aan kan veranderen of ze even extra aandacht kan geven. Kumasi is veel beter dan Accra, maar ik ben nog steeds niet helemaal weg van een stad waar geen verkeersregels gelden, iedereen schreeuwt en het 1 grote chaos is. Maar dat is Ghana. Chaos. En we beginnen er zeker aan te wennen en er ook wel de lol van in te zien. Gelukkig hebben we ook veel andere vrijwilligers hier die ons daarbij kunnen helpen.
Ik vind het wel heel gaaf dat ik en veel leuke dingen maar ook serieuze dingen meemaak. Je ontdekt hier niet alleen de echte cultuur maar ook de realiteit van het harde leven van de meeste mensen hier. Ah, wat heb ik het thuis toch goed. Sorry pap en mam, vanaf nu zal ik altijd de tafel afruimen en mijn fiets binnen zetten en mijn spullen opruimen en alles. Ik vind het geweldig thuis. Wauw, dat ik dit ooit nog zou zeggen.
Dit weekend zal ik laten weten hoe de rest van mijn avontuur is verlopen en hoe Cape Coast is, ik heb er in ieder geval erg veel zin in!!
Liefs uit Kumasi,
Sophie
-
14 Juli 2014 - 17:02
Inge:
Lieve Soof en Anne,
Vol bewondering heb ik jullie blog gelezen, wat een ervaringen en wat een groot avontuur!
En Soof je blijft gelukkig je grote gevoel van humor behouden!!! En ik ben blij dat je na dit avontuur heeel graag naar huis komt:):)
Veel liefs,
Inge -
14 Juli 2014 - 19:40
Paul:
Hoi Soof, wat een prachtverhaal, ik heb hardop zitten lachen! Goed dat jullie ondanks een heftige gewenningsperiode zoveel wilskracht hebben. Ga zo door!
Groet, zoen, liefs uit Eemnes,
Paul -
14 Juli 2014 - 20:45
Oscar:
Hoi Sophie,
Super story.
Liefs uit Bussum -
14 Juli 2014 - 21:58
Oma En Opa:
Sophie wij zijn super trots op jou , hoe jij omgaat met de gebruiken van de mensen in Ghana.
Geweldig zoals jij daar mee omgaat.
Heel veel groetjes Oma en Opa -
14 Juli 2014 - 21:58
Oma En Opa:
Sophie wij zijn super trots op jou , hoe jij omgaat met de gebruiken van de mensen in Ghana.
Geweldig zoals jij daar mee omgaat.
Heel veel groetjes Oma en Opa -
14 Juli 2014 - 22:46
Stefan:
Hoi Sophie en Anne. Lijkt mij inderdaad heel heftig daar in dat weeshuis. Goed dat jullie je schouders er onder willen zetten. Inge, Eva en ik willen jullie initiatief graag steunen en hebben natuurlijk een storting gedaan. Succes daar. Xxx Stefan -
15 Juli 2014 - 18:32
Elly Verbruggen:
Wat een belevenissen en indrukken in je in enkele dagen ervaren. Geweldig om te lezen. -
16 Juli 2014 - 23:58
Linda:
Lieverd, wat een avonturen beleven jullie. Geweldig om jullie zo te volgen. Veel liefs xxx -
19 Juli 2014 - 16:28
Anita Schouwaert :
Hoi Sophie ,
Wat maak je een hoop mee en wat kun je het ontzettend leuk beschrijven. Ik zit soms hardop te lachen dat Ruud vraagt: wat is er .....?
Heel veel succes nog daar met jullie goede werk!
-
20 Juli 2014 - 11:03
Marga Bogaards Van Den Nouweland:
Lieve Sophie,
Wat een avonturen zeg! Je geeft er ook zo'n beeldende beschrijving van. Ik zie alles meteen voor me! Veel succes met je werk daar! Xxx liefs uit Bussum.
-
21 Juli 2014 - 23:40
Yvonne:
Hey lieve Sophie,
EEN groot avontuur wat jullie daar beleven, ervaringen om never te vergeten en als geneeskunde niet lukt kun je altijd nog schrijfster worden... je schrijft zooo leuk!!
Heeel veel succes samen en heel veel liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley