Chaos in Ghana
Blijf op de hoogte en volg Sophie
08 Juli 2014 | Ghana, Accra
Ghana, wauw. Wat een land. Na een lang, saai weekend in het Pink Hostel begon gister eindelijk de introductie. Zaterdag hadden ik en Anne een afspraak om bij een vriend van mijn vader te dineren, waarop we 2,5 uur hebben gewacht. Daarom besloten we gisteren gewoon op zijn Ghanees op te staan en lekker rustig aan te doen, de Ghanezen kwamen toch wel te laat. En we hadden gelijk, wat kennen we de cultuur toch al goed na een paar dagen. Terwijl alle andere Europeanen vol frustratie al een uur zaten te wachten op de bus, kwamen wij precies op tijd uitgeslapen bij de bus aan. In een busje werden we naar SYTO, de plaatselijke organisatie, gebracht. We begonnen de introductie met kennis over het land, over het gastgezin en andere belangrijke dingen. Je mag bijvoorbeeld bijna niks met je linkerhand doen, want dat is onbeleefd. Fijn, dit wordt een fijne uitdaging voor mij als stijf linkshandige. Daarna hebben we Twi (Ghanees) geleerd, wat echt heel leuk was. Halverwege de introductie ging de telefoon af en het werd een soort zakdoekje leggen. Waar was de telefoon nou? Iedereen moest rond en onder zijn of haar stoel kijken of daar de telefoon lag. Onder Anne's stoel was het bingo en de man kroop behendig onder de stoelen achterin om de telefoon op te nemen. En wat doe je dan als halverwege het gesprek de stroom uitvalt en alles donker is? Gewoon doorgaan natuurlijk. Alsof met 20 mensen in een klein hokje lesgeven nog geen chaos genoeg gaf, werd het allemaal nog net iets gekker. Ze hadden nog allemaal andere wilde plannen voor ons. Paspoort inleveren, simkaart geven, beltegoed kopen, beltegoed werkt niet, geld terug, paspoort krijgen we weer terug, oh nee toch weer inleveren, wie had er nog geen beltegoed?, paspoort raakt kwijt, telefoon stuk, nog een simkaart: ze hebben zelf werkelijk waar geen idee wat ze aan het doen zijn en waarom. Toen stonden we buiten om naar het strand te gaan, maar sommigen moesten nog geld wisselen bij een bank. En wat doe je dan in Ghana? 20 mensen in een busje voor 9 personen proppen, deur dicht, deur open, 5 mensen eruit, trommel erin, tassen erin, mensen erin, trommels er via de ramen weer uit, trommels op het dak, trommels toch maar naar binnen, nóg meer kinderen erin want ja er was nog genoeg ruimte om te ademen en hingen gelukkig ook totaaal geen mensen uit de ramen om te ademen dus gooi alles er maar bij. Maar oh nee, toch een andere bus dus dan doe je alle trommels en tassen en kinderen er weer uit en ga je in een andere bus weer verder. Dit is dus echt heel, heel, heel, heel erg slecht voor mijn ongeduld. En ik had nog steeds geen simkaart die werkte. Gelukkig heb ik daarvoor Anne meegenomen, mijn persoonlijke, liefste, technische, supersonische chick die alles weet en mij altijd kan helpen voordat ik helemaal gek werd. Dus op naar het strand dan maar.
Daar hebben we eerst heerlijk geluncht en daarna kregen we drum- en dansles. Het was echt ontzettend lachen, want een Nederlander Afrikaans leren dansen is hetzelfde als een aap leren vliegen: het lukt echt totaal niet. Toen ik vroeg aan de dansleraar of hij een groepsfoto wilde maken, wist hij duidelijk niet hoe het werkte. Het duurde niet alleen heel lang, maar dat stoorde mij niet zo want ik ben mijn moeder gewend, maar ook had ik allemaal selfies van een gefrustreerde neger op mijn telefoon. Moeilijk he, zo'n Iphone. 20 selfies en 0 groepsfoto's verder gingen we weer de bus in om terug te gaan richting het hostel.
We kwamen gisteren niet alleen cultuurverschillen tussen Ghana en vrijwilligers tegen, maar ook tussen vrijwilligers ontstond er enige onduidelijkheid. We wilden met een paar Nederlanders gaan kaarten, en ik vroeg aan een Belgisch meisje of ze mee wilde doen. Ze zei: ''is goed.'' Dus ik zeg: ''Oke kom erbij zitten, dan kan je meedoen.'' ''Nee,' zegt ze,'ik zeg het is goed.'' Ja? Kom dan? ''Ik bedoel is goed, van nee het is goed met je, ik hoef niet mee te doen.'' Oke, dat is het moment waarop ik mij begon af te vragen hoe de communicatie in België geregeld is.
Toen besloten we naar het Shopping Centre te gaan in Accra met de taxi, wat op zich ook altijd een hele ervaring is. Die chauffeurs rijden met eten en hun telefoon door het verkeer en negeren werkelijk alle regels die er ooit bedacht zijn. Huh doorgetrokken streep? Huh wat is een stoplicht? Hoezo rechts heeft voorrang? Ondertussen komen er bij elk stoplicht, als de auto's al stoppen, allemaal verkopers en zielige mensen om geld bedelen en huwelijksaanzoeken doen. Af en toe vliegt de autodeur van de taxi ook nog even open omdat het de deur niet goed dicht kan: het kan allemaal in Ghana.
Anne en ik zouden morgen pas naar Kumasi vertrekken omdat wij langer dan een maand weg zijn. Maar het is en blijft Ghana dus wederom werden we vanmorgen uit ons bed geschreeuwd dat we NU mee moesten. Maar dan ken je Anne en mij nog niet . Wij hebben minimaal een halfuurtje nodig om wakker te worden, spullen te pakken, te wennen aan de chaos en ons klaar te maken. De Ghanezen willen dan wel ineens weer op de tijd letten, dus die zijn zonder enig schuldgevoel gewoon vertrokken. Zaten we daar met onze koffers. En de telefoon deed het niet, de organisatie was spoorloos verdwenen, we hadden geen kamer meer, we hadden net een koude douche gehad en ons ontbijt was gekaapt toen we naar het toilet waren dus je snapt ons probleem. Maar altijd blijven lachen he. Even snel met de organisatie in Nederland contact gehad en we kunnen nu morgen vertrekken. Op naar Kumasi, we hebben er zin in! Ik hoop dat ik nu een beetje een duidelijk beeld heb gegeven van de chaos in Afrika, heel frustrerend maar zeker indrukwekkend. Mijn moeder zei dat ze hoopte dat ik een rustige, niet-stressvolle vakantie zou hebben. Nou mam, allesbehalve! Maar ik heb het wel heel erg naar mijn zin, ondanks de heimwee af en toe. Ik ben heel benieuwd hoe erg het er in Kumasi aan toe zal gaan en ik kan niet wachten om de chaos daar te gaan ontdekken. Ik zal het jullie laten weten! :)
Liefs uit Accra!
Sophie
Daar hebben we eerst heerlijk geluncht en daarna kregen we drum- en dansles. Het was echt ontzettend lachen, want een Nederlander Afrikaans leren dansen is hetzelfde als een aap leren vliegen: het lukt echt totaal niet. Toen ik vroeg aan de dansleraar of hij een groepsfoto wilde maken, wist hij duidelijk niet hoe het werkte. Het duurde niet alleen heel lang, maar dat stoorde mij niet zo want ik ben mijn moeder gewend, maar ook had ik allemaal selfies van een gefrustreerde neger op mijn telefoon. Moeilijk he, zo'n Iphone. 20 selfies en 0 groepsfoto's verder gingen we weer de bus in om terug te gaan richting het hostel.
We kwamen gisteren niet alleen cultuurverschillen tussen Ghana en vrijwilligers tegen, maar ook tussen vrijwilligers ontstond er enige onduidelijkheid. We wilden met een paar Nederlanders gaan kaarten, en ik vroeg aan een Belgisch meisje of ze mee wilde doen. Ze zei: ''is goed.'' Dus ik zeg: ''Oke kom erbij zitten, dan kan je meedoen.'' ''Nee,' zegt ze,'ik zeg het is goed.'' Ja? Kom dan? ''Ik bedoel is goed, van nee het is goed met je, ik hoef niet mee te doen.'' Oke, dat is het moment waarop ik mij begon af te vragen hoe de communicatie in België geregeld is.
Toen besloten we naar het Shopping Centre te gaan in Accra met de taxi, wat op zich ook altijd een hele ervaring is. Die chauffeurs rijden met eten en hun telefoon door het verkeer en negeren werkelijk alle regels die er ooit bedacht zijn. Huh doorgetrokken streep? Huh wat is een stoplicht? Hoezo rechts heeft voorrang? Ondertussen komen er bij elk stoplicht, als de auto's al stoppen, allemaal verkopers en zielige mensen om geld bedelen en huwelijksaanzoeken doen. Af en toe vliegt de autodeur van de taxi ook nog even open omdat het de deur niet goed dicht kan: het kan allemaal in Ghana.
Anne en ik zouden morgen pas naar Kumasi vertrekken omdat wij langer dan een maand weg zijn. Maar het is en blijft Ghana dus wederom werden we vanmorgen uit ons bed geschreeuwd dat we NU mee moesten. Maar dan ken je Anne en mij nog niet . Wij hebben minimaal een halfuurtje nodig om wakker te worden, spullen te pakken, te wennen aan de chaos en ons klaar te maken. De Ghanezen willen dan wel ineens weer op de tijd letten, dus die zijn zonder enig schuldgevoel gewoon vertrokken. Zaten we daar met onze koffers. En de telefoon deed het niet, de organisatie was spoorloos verdwenen, we hadden geen kamer meer, we hadden net een koude douche gehad en ons ontbijt was gekaapt toen we naar het toilet waren dus je snapt ons probleem. Maar altijd blijven lachen he. Even snel met de organisatie in Nederland contact gehad en we kunnen nu morgen vertrekken. Op naar Kumasi, we hebben er zin in! Ik hoop dat ik nu een beetje een duidelijk beeld heb gegeven van de chaos in Afrika, heel frustrerend maar zeker indrukwekkend. Mijn moeder zei dat ze hoopte dat ik een rustige, niet-stressvolle vakantie zou hebben. Nou mam, allesbehalve! Maar ik heb het wel heel erg naar mijn zin, ondanks de heimwee af en toe. Ik ben heel benieuwd hoe erg het er in Kumasi aan toe zal gaan en ik kan niet wachten om de chaos daar te gaan ontdekken. Ik zal het jullie laten weten! :)
Liefs uit Accra!
Sophie
-
08 Juli 2014 - 19:44
Oscar:
LEUK verhaal Sophie.
Liefs uit Bussum. -
08 Juli 2014 - 20:15
Inge:
Lieverd, wat een super leuk verhaal, heb erg moeten lachen! Als je jouw verhaal leest, voel je je ook een beetje in Afrika. Ik herken mijzelf niet in het verhaal van de foto maken:):) haha -
08 Juli 2014 - 20:34
Stefan:
Leuk verhaal Sophie. Super leuk geschreven. Mocht de studie niets worden kun je altijd nog reis verhalen gaan schrijven. Nu ga ik Inge troosten. Liefs Stefan. Trouwens over foto's gesproken, is het mogelijk om een foto toe te voegen aan je verslag. Xxx -
08 Juli 2014 - 20:34
Stefan:
Leuk verhaal Sophie. Super leuk geschreven. Mocht de studie niets worden kun je altijd nog reis verhalen gaan schrijven. Nu ga ik Inge troosten. Liefs Stefan. Trouwens over foto's gesproken, is het mogelijk om een foto toe te voegen aan je verslag. Xxx -
08 Juli 2014 - 22:22
Marga Bogaards Van Den Nouweland:
Lieve Sophie,
Wat een prachtig uitgebreid verslag heb je gemaakt. We leven helemaal mee met je ervaringen.
We zijn benieuwd naar je volgende belevenis. Veel liefs!! xxx uit Bussum.
-
08 Juli 2014 - 22:37
Linda:
Wat een leuk, grappig verslag!! Succes…! Veel liefs van ons allemaal -
08 Juli 2014 - 23:43
Marianne:
Té leuk geschreven verhaal; heb meermaals hardop zitten lachen! Kijk uit naar je volgende verslag(en)! :-) -
09 Juli 2014 - 09:38
Natalie:
Wat een beeldend verhaal Sophie. Leuk om te lezen! Goede reis vandaag. -
09 Juli 2014 - 10:03
Jeroen Bredenbeek:
Wat een mooi verslag van jouw belevenissen in Ghana. Sterkte in het overleven in de "afrikaanse jungle" -
09 Juli 2014 - 10:44
Elly Verbruggen:
Wat heerlijk om te lezen hoe vrolijk jij die chaos beleeft. Heel plezier met deze mooie ervaringen. -
09 Juli 2014 - 22:41
Yvonne:
Wat een verhaal weer, zie het helemaal voor mij.Je schrijft super leuk, echt leuk om te lezen! En Inge geeft niets, erg herkenbaar ;)), zouden mijn dametjes ook kunnen zeggen. Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
