Cape Coast!

Het is alweer 1,5 week geleden sinds mijn laatste blog, maar we proberen de drukke, chaotische stad te vermijden dus helaas geen internetcafés. Het project op het weeshuis is erg indrukwekkend en confronterend, maar er gebeurt helaas niet veel. Met kinderen spelen, kinderen verschonen, eten geven en omkleden zijn toch wel de dagelijkse bezigheden van de vrijwilligers. Ik heb geld ingezameld om nieuwe matrassen te kopen en dat gaan we deze week doen, dan voel ik mij in ieder geval al iets nuttiger. Afgelopen woensdag konden we niet eens naar het project, er heerste namelijk een tropisch regenstorm. Mij was al verteld dat als het regent, er niks gebeurd in de Ghanese maatschappij en de reden hiervoor is mij volkomen duidelijk geworden. Geamuseerd keek uit 3 uur uit het raam hoe bomen omvielen, er tonnen door de lucht vlogen en hoe een eigenwijze man toch tegen de wind in vooruit probeerde te komen al kruipend over de grond. De regen veroorzaakte overstromingen dus we hebben maar lekker de hele dag op ons kamer gezeten. Vrijdag kwam Tessa bij ons, een Nederlandse vrijwilliger die bij het project in het Noorden is gestopt vanwege het klimaat daar. Ze werd er erg ziek van en vond het helemaal niet leuk, dus dan ga je natuurlijk gezellig naar mij en An toe om vermaakt te worden. Dit is natuurlijk een super goed plan, niet te vergeten dat we in Ghana zijn en het nogal veel chaos geeft als je er nog een vrijwilligers bij stopt.
Helaas gebeuren verder doordeweeks niet de avonturen in Ghana, daarvoor hebben we de weekeinden. Afgelopen weekeind gingen wij naar Cape Coast, een bekende stad met slavernij als geschiedenis en ons was verteld dat het erg leuk was. Dus wij zaterdagmorgen met Tessa de bus gepakt richting Cape Coast, hoewel dat makkelijker gezegd was dan gedaan. Tess had een enorme koffer met kleding mee en ze weigerden die achterin te leggen. Dus gooide ze haar koffer gewoon een passagiersplaats en ging er lekker naast zitten. De Ghanesen probeerden haar koffer op te tillen, maar als je denkt dat je een grote, roze koffer vol kleren van een Nederlands meisje op kan tillen, dan heb je het mis. Dus lieten ze hem maar met tegenzin staan. Dit had echter wel tot gevolg dat iedereen die de komende 6 uur de bus wilde verlaten, via het raam eruit moest klimmen want langs de koffer van Tessa was geen uitgang meer. Terwijl Anne naast een Ghanees zat die de hele reis geprobeerd heeft haar benen te aaien en Tessa naast haar koffer op haar laptop zich totaal niks aantrok van de irriterende geluiden, zat ik geamuseerd te kijken naar de passagiers die via het raam naar binnen kwamen. En dan gaat de bus kapot en moet iedereen via het raam, alleen Tessa’s koffer en Tessa zelf konden via de normale VIP uitgang, eruit moest om naar een andere bus te gaan. Er was echter een probleempje. De nieuwe bus had precies één plek minder voor een passagier. Maar dan hebben ze lekker pech gehad, want Tessa’s koffer werd gewoon weer naast haar neergezet door Tess en 2 Ghanezen gingen lekker bij elkaar op schoot. Wat heb ik gelachen zeg.
Toen we aankwamen, hebben we maar het enige ding gedaan wat ons heel gelukkig maakte: shoppen! Maar het werd nog beter: pizza en allemaal Europese vrijwilligers aan het strand! We zijn de hele avond gebleven en ik heb echt de leukste avond van heel Ghana gehad: hele avond drinken, dansen, feesten en kletsen met andere Europeanen. Gewone mensen. Mensen die geen geld willen of met je willen trouwen. Mensen die je niet constant aanraken. Jaaaaa eindelijk. Helaas waren we weer echt in Ghana toen we bij het hotel aankwamen: onze badkamerdeur ging niet meer open. We hebben lopen trekken, duwen, shoppen en slaan. We vergaten alleen de belangrijkste functie van de deurknop: draaien. En we moesten zo nodig naar de wc, dus dan maar ergens anders. We zagen dat er een andere hotelkamerdeur openstond. Okee dan, we zien ze toch nooit meer. Toch? ‘’Hi there, we are from Holland and we don’t know how to open our bathroom so we are going to go here okay? Thanks!’’. Snel lopen we in het donker naar binnen, duizend keer sorry zeggen tegen de mensen die er volgens ons toch echt lagen te slapen, als Anne binnenkomt, het licht aandoet en vraagt waarom we in een lege kamer aan het praten zijn. Misschien een iets te gezellige avond gehad. Gauw ons bedje in en de volgende dag geklaagd over de kapotte badkamerdeur, dat ze er een andere klink op moeten doen omdat draaien onlogisch is. Ik heb mij nog nooit zo dom gevoeld. Gauw verder naar het andere hotel: Oasis Beach resort!
Zondag de hele dag lekker aan het strand gezeten, heel veel souvenirs gekocht en heerlijk genoten van het heerlijke, westerse eten. Maandag zijn we naar Kakum National Park geweest, een prachtig park waar we over touwen en bruggen hoog in de bomen door de jungle liepen. Het was echt heel erg gaaf, als je niet een super irritant, eigenwijze, 10-jarige Ghanees mee had die het super grappig vond om je zogenaamd in het ravijn te donderen en je in te halen op een brug met een breedte van 10 cm. Gelukkig konden zijn ouders wel heel hard om hem lachen, fijn dat ze deze opvoeding net zo geslaagd vinden als ik. Daarna met de troto weer naar huis, heeerlijk gegeten en genoten van ons laatste nachtje in het prachtige resort!
De volgende dag zijn we heel vroeg opgestaan, hebben gesmeekt of ze ons ontbijt heel snel wilde maken, omdat we gauw nog even naar Elminia wilden: het slavenfort in Cape Coast dat van de Nederlanders is geweest. Hierna gingen we met de taxi naar Elminia, een prachtig fort dat aan de zee ligt. Wij worden hier echt helemaal gek van alle mensen die ons aanraken, tegen ons gaan praten, onze vriend wil zijn en die ons dingen willen verkopen dus we negeren letterlijk iedereen. Ook de mensen die ons willen vertellen dat onze portemonnee uit onze tas is gevallen, ook de mensen die proberen te zeggen dat het een doodlopende weg is, ook de mensen die mij 20 cent willen geven voor het toilet zodat ik niet helemaal terug hoef en óók de gids die ons komt halen voor de rondleiding en ook de mensen. In dit land krijg je echt vertrouwensproblemen terwijl de meerderheid ook zo ontzettend lief en behulpzaam is. Als nou gewoon al die arrogante, handtastelijke, gierige, vieze, onbetrouwbare figuren even normaal doen, dan kan ik ook is een keer dankbaar reageren tegenover iedereen. Ze beginnen hier alleen altijd met ‘’How are you?’’, waarop wij al meteen ‘’No, go away’’ zeggen omdat we denken, neeee daar gaan we weer, wil hij onze vriend zijn? Met ons trouwen? Ons geld? Het is ook nooit goed voor Nederlanders hé.
Uiteindelijk begrepen we dat het onze gids was en zijn we gauw meegegaan met de gids voor de rondleiding. Wij moesten entree betalen, en jaja wat stond er op het bordje?
‘’Non-Ghanian and non-African people: 20 cedi
Ghanian or African people: 2 cedi’’
Dus als ik het goed begrijp gaat dit hele monument over de onrechtvaardigheid van discriminatie en de onterechtheid van het verschil in behandelen van blanken en zwarten, en vervolgens moeten wij 10 keer zoveel betalen als entreeprijs? Wat is dit, pay back time? Hierover ben ik toch wel even in discussie gegaan want dit vond ik persoonlijk een beetje gek.
Hierna zijn we gauw weer terug gegaan naar Kumasi en we zaten om half 2 in de bus. Maar we gingen nog niet. Nee, tot 4 uur hebben we zitten wachten tot die bus eindelijk vertrok. Met Tessa’s koffer weer naast ons, allemaal verkopers door de ramen, een vrouw die keihard een speech zat te houden waarom ze geld wilde, een 40-jarige man die aan mij redenen ging vertellen waarom wij moesten trouwen en een huilende baby. Toen er na een uur ook nog een alternatieve, stinkende dominee aankwam om de bijbel voor te lezen had ik het echt gehad. En hier zit ik dan. Alleen de dominee is verdwenen, verder zit ik nog in deze situatie in een donkere bus deze blog te schrijven. Ik zat net met mijn raam open op mijn telefoon te smsen, toen er ineens een hand naar binnen schoot om mijn telefoon te pakken. Ik begon keihard te gillen en om mij heen te slaan, zelfs de baby werd er stil van. De man liep snel door maar omstanders hadden het al zien gebeuren en iedereen rende op hem af. De helft van de bevolking kwam naar mij toe om te vragen hoe het met me ging en de andere helft van de bevolking begon de stelende man te slaan. Wat een ervaring zeg. Toen ik dit thuis aan mijn gastvader vertelde, zei hij doodleuk: ‘’Oh, if you steal, they will beat you and then you will die.’’ Uhm, oke, ik ben emotioneel erg kwetsbaar als het om mijn Iphone gaat, maar dit had ook weer niet gehoeven toch? Deze cultuur verrast me nog elke dag. Ik ga straks lekker slapen en ik kijk terug op een geweldig weekend en heb nu al zin in volgend weekend: Mole National Park! Laat de rest van de avonturen maar komen, ik ben er klaar voor!